Κινηματογράφος: Οι ταινίες της εβδομάδας (Trailer) - 902.gr
«Η μάχη του Στάλινγκραντ» του Βλαντιμίρ Πέτροφ
Ιδιαίτερα οι νέοι πρέπει να φροντίσουν πάση θυσία να γνωρίσουν την αληθινή Ιστορία, κι όχι την παραχαραγμένη που ενσυνείδητα προβάλλεται αφειδώς πανταχόθεν. Κομβικό ιστορικό γεγονός η «μεγαλύτερη μάχη στην ιστορία των πολέμων», όπως χαρακτήρισε ο Στάλιν τη μάχη του Στάλινγκραντ. Σπάνια λοιπόν ευκαιρία η προβολή της μεγαλειώδους επικής κινηματογραφικής κατασκευής που πραγματώθηκε -σε δύο μέρη- έξι χρόνια μετά την κοσμοϊστορική μάχη του '43 και σφραγίζεται από αναπαραστατική αυθεντικότητα ως προς την ιστορία εκείνων των ημερών, που 71 χρόνια πριν δύο ολότελα αντίθετοι κόσμοι αναμετρήθηκαν στην «πόλη / κλειδί» για την τελική νίκη που θα όριζε την έκβαση της Ιστορίας.
Το Στάλινγκραντ δεν υπήρξε μια ακόμη μάχη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν υπήρξε καν «κρίσιμη» μάχη. Είναι η μάχη στην οποία όχι μόνο κρίθηκε το αποτέλεσμα στο Ανατολικό Μέτωπο, αλλά η συνολική έκβαση του Πολέμου... Στο πρώτο μέρος της ταινίας του Βλαντιμίρ Πετρόφ, «ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ», ξεδιπλώνεται ο σχεδιασμός της άμυνας του Στάλινγκραντ από τις επιθέσεις της ναζιστικής Βέρμαχτ και η υπέρ βωμών και εστιών καθολική αντίσταση Κόκκινου Στρατού και κατοίκων. Στο δεύτερο μέρος, «Η ΝΙΚΗ», αποτυπώνεται η νικηφόρα αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού με την κωδική ονομασία «Ουρανός»... Από εδώ κι έπειτα τα σοβιετικά στρατεύματα αποκτούν την πρωτοβουλία των στρατιωτικών επιχειρήσεων, την οποία διατηρούν μέχρι τη λήξη του πολέμου. Το Στάλινγκραντ ήταν το σημείο καμπής που άλλαξε τη ροή του πολέμου. Δεν έδωσε φτερά μόνο στις συμμαχικές δυνάμεις, αλλά και στο σύνολο των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που δρούσαν στις κατεχόμενες από τη χιτλερική Γερμανία χώρες.
Παίζουν: Νικολάι Τσερκάσοφ, Αλεξάντρ Αντόνοφ, Μιχαήλ Αστάνγκοφ κ.ά.
«Nymphomaniac» Μέρος 1ο του Λαρς Φον Τρίερ
Από το Δόγμα 95 και μετά, ο Δανός φον Τρίερ με κάθε ταινία του μοιάζει να συνθέτει, με τα όρια που του παρέχει το μέσο, προκλήσεις για το κοινό, την κοινωνική «στενοκεφαλιά», τη θρησκεία κ.λπ. Η «μόλις» τεσσάρων ωρών εκδοχή της τελευταίας του ταινίας -κομμένης και λογοκριμένης με την άδεια του σκηνοθέτη, αλλά χωρίς την ανάμειξή του- βιώνεται σαν ένα ατέλειωτο όργιο ταμπού, μοναξιάς, επιθυμιών και φυσικά σεξ. Κινηματογραφική εμπειρία κάπου εύπεπτη, κάπου δύσπεπτη, κάπου βαθιά ανθρώπινη... με αποτέλεσμα να καθιστά δύσκολη όποια κατηγορηματική και απόλυτη αντίδραση. Μπορεί σε σημεία η ταινία, μορφικά, διανοητικά και συναισθηματικά να γέρνει προς μεγάλη κινηματογραφική τέχνη, ταυτόχρονα όμως δε θα χάσει τίποτα το θεμελιώδες αυτός που δε θα τη δει.
Σημείο εκκίνησης της ιστορίας, που χωρίζεται σε 8 πράξεις, η κακοποιημένη και ξεπαγιασμένη Τζο που ένας συνεσταλμένος, μορφωμένος «Σαμαρείτης» βρίσκει και περιθάλπει προσφέροντάς της τσάι. Αντίθετα απ' όλους τους άνδρες, που η Τζο συνάντησε στη ζωή της, ζητά να ακούσει την ιστορία της. Εκτενής και ζωντανή η αφήγηση με φλας μπακ, δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία... Η Τζο άρχισε από νήπιο να εξερευνά τη σεξουαλικότητά της. Εξακολούθησε με τη φυσική περιέργεια παιδιού στην εφηβεία και δεν άργησε να καταληφθεί από εμμονή για σεξουαλικές ανακαλύψεις. Την είχε κυριεύσει η επιθυμία για σεξ, η νοσηρή περιέργεια κι αποζητούσε όλο και μεγαλύτερες προκλήσεις σε σχηματισμούς με μόνιμα καινούργιους παρτενέρ. Η επιμονή φέρνει κατάχρηση και η κατάχρηση επεκτείνεται σε πολλαπλά επίπεδα... Η γυναίκα αφηγείται, ο άνδρας ακούει, παρατηρεί και σχολιάζει έντονα. Θυμίζει ψυχαναλυτική συνεδρία, με τη γυναίκα να επεξεργάζεται το μίσος προς τον εαυτό της. Ο τολμηρός φον Τρίερ ουδέποτε επέδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μοντέλα ψυχολογικής επεξήγησης. Στη διχοτομική εικόνα εκείνη είναι η σάρκα κι εκείνος το πνεύμα που με αναφορές και παραλληλισμούς από την Τέχνη «διαφοροποιεί» την αφήγηση, μετατοπίζοντάς την από όποια πορνογραφική διάσταση. Γιατί η γύμνια εδώ λειτουργεί σαν «φυσικό» εργαλείο της αφήγησης που εξελίσσεται με απόλυτη ελευθερία και αναφορές σε μεγάλους δασκάλους του κινηματογράφου, ενώ η κάμερα βρίσκεται συχνά κοντά στα πρόσωπα γιατί, στη βάση του σεξ, υπάρχουν οι διαθέσεις και οι θελήσεις δύο ανθρώπων και όχι κενά περιγράμματα φύλων...
Παίζουν: Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Στέλαν Σκαρσγκόρντ, Σία Λα Μπεφ, Ούμα Θέρμαν, κ.ά.
Παραγωγή: Δανία, Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Βρετανία
«Στη χώρα των άλλων» (In Another Country ) του Χονγκ Σανγκ - Σου
Φόρος τιμής στη γαλλική «νουβέλ βαγκ» (νέο κύμα) της δεκαετίας του '60 και το «σινεμά του δημιουργού» αποτίει ο πιο Γάλλος μεταξύ των Νοτιοκορεατών σκηνοθετών Χονγκ Σανγκ - Σου. Στο επίκεντρο μάλιστα της αφήγησης, ο σκηνοθέτης, που σημαία του έχει την αυτοαναφορά, θέτει μια «εικόνα» αυτού του κινηματογράφου, την Ιζαμπέλ Ιπέρ, στον τρισυπόστατο ρόλο μιας Γαλλίδας / ζιζάνιο, ονόματι Άννα. Μια τουριστική παραλία στη Νότια Κορέα συνιστά το χώρο, το πεδίο όπου ξεδιπλώνονται πολλαπλές εκδοχές μιας ιστορίας με δοσμένα συστατικά.
Μια νεαρή και η μητέρα της συζητούν στο μπαλκονάκι παραθαλάσσιου ξενοδοχείου. Ο σκηνοθέτης, χωρίς διακοσμητικές εισαγωγές, βάζει ήδη σ' αυτήν την αρχική σεκάνς το πλαίσιο της όλης αφηγηματικής διαδικασίας. Η νεαρή είναι σπουδάστρια κινηματογράφου και βρίσκεται εκεί σαν συνοδός της μητέρας της και μόνο. Για να μη χάνει το χρόνο της, αποφασίζει να γράψει ένα σενάριο για μια ταινία μικρού μήκους. Όλοι οι σπουδαστές κινηματογράφου διδάσκονται το γαλλικό «νέο κύμα» και η πλειοψηφία τους ερωτεύεται το «σινεμά δημιουργού». Σαν δημιουργός, η κοπέλα, στις ασκήσεις που κάνει στο χαρτί, σκιτσάρει το πρόπλασμα του «κόσμου» για τον οποίο θέλει να μιλήσει με το σινεμά. Στον «κόσμο» αυτό προεξέχει η κωμικοτραγική φιγούρα του Νοτιοκορεάτη αρσενικού που αποκαλύπτεται ξεκάθαρα μέσα από τη συνάντησή του με το «ξένο» και «αλλόφυλο» στοιχείο, την Άννα. Σ' αυτήν την αποκάλυψη επιμένει ο δημιουργός, κάνοντας χρήση τριών διαφορετικών ιστοριών, τριών διαφορετικών εκδοχών του ίδιου προπλάσματος μέσα από συμμετρική, ως προς την αλληλουχία των τριών ιστοριών, αφήγηση, που γεννά πλήθος μικρών διακλαδώσεων στην πορεία. Η αφήγηση υπόκειται στη θεωρία και αισθητική του γαλλικού νέου κύματος, σημειολογική η στερεοτυπική εικόνα αυτού του σινεμά, η Γαλλίδα Άννα, που η μυθοπλασία τοποθετεί με αυθαίρετη διάθεση στο εσωτερικό του περί ου ο λόγος «κόσμου», και της δίνει άλλοτε διαστάσεις προτύπου και άλλοτε διαστάσεις μέτρου της πραγματικότητας.
Ο Χονγκ Σανγκ - Σου διασκεδάζει ν' αλλάζει και να ξανασυνθέτει με επαναλαμβανόμενες κινήσεις κι ελάχιστες μεταβολές την αφήγηση, που στον αργό και χαλαρό ρυθμό της προστίθεται σαν θεμελιώδες συστατικό ο ελάχιστος και υπεραπλουστευτικός λόγος. Ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης είναι ερωτευμένος με τη νουβέλ βαγκ, αμέτρητα είναι τα πλάνα που η Ιζαμπέλ Ιπέρ με την πλάτη στο φακό κοιτάζει τον ορίζοντα με τη στοχαστική διάθεση του αποξενωμένου Δυτικού ανθρώπου που αναζητά τη σωτηρία στην Άπω Ανατολή, πότε σε κάποιο φάρο και συχνότερα στη φιλοσοφία κάποιου μοναχού. Άσκηση στιλ κι ελαφρότητας, που θυμίζει αρκετά Ρομέρ.
Παίζουν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Γιουνγκ Γιούμι, Γιου Γιουσάνγκ κ.ά.
Παραγωγή: Ν. Κορέα
«Εγώ, ο εαυτός μου και η Μαμά» (Les Garcons et Guillaume, a table !) του Γκιγιόμ Γκαγιέν
Μια γαλλοβελγική συμπαραγωγή, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του 42χρονου Γάλλου ηθοποιού - της Κομεντί Φρανσέζ - Γκιγιόμ Γκαγιέν. Αυτοβιογραφική μπουρλέσκ κωμωδία από ένα αρχικά θεατρικό κείμενο που έγραψε κι ερμήνευσε για δύο συναπτά έτη (2008-2010) ο Γκαγιέν, σ' ένα «one - man σόου». Στη θεατρική παράσταση ο συγγραφέας υποδυόταν όλους τους ρόλους. Στην κινηματογραφική μεταφορά ο Γκαγιέν, εκτός από τη σκηνοθεσία, επωμίζεται τους ρόλους του Γκιγιόμ (σ' όλες τις ηλικίες) και της λατρεμένης του μητέρας (με περούκα, γυαλιά και ταγιέρ παντελόνι), ένα εκρηκτικό μείγμα χυδαιότητας και κομψότητας, που τον καταβροχθίζει ανατρέφοντάς τον σαν κορίτσι. Η ταινία αναφέρεται αποκλειστικά στην αλήθεια του δημιουργού της και του αστικού του οικογενειακού περιβάλλοντος! Καταδυόμενος ο Γκιγιόμ στα μύχια του ψυχισμού του, απελευθερώνει μόνο τα γλυκανάλατα στοιχεία, που δεν παρουσιάζουν αυθεντική πρωτοτυπία, καθώς τα έχουμε ξαναδεί εδώ κι εκεί, σε διάφορες εκδοχές. Αυτοανάλυση, κανονισμός λογαριασμών χωρίς κόμπλεξ, εναλλαγή ιδιόμορφου χιούμορ, όχι πάντα ελεγχόμενου, διακριτική γραφή με χάρη, εξυπνάδα και ρυθμό. Ο Γκαγιέν δεν είναι μεγάλος σκηνοθέτης, ούτε και η ταινία του είναι μεγάλη. Πρόκειται απλά για αγχολυτικό, κομψό «φο μπιζού»...
«Ηρακλής: Η αρχή του θρύλου» (The Legend of Hercules) του Ρένι Χάρλιν
Αμερικανική παραγωγή σε σκηνοθεσία Ρένι Χάρλιν, εμπνευσμένη από την εικόνα της αρχαίας Ελλάδας, από τους μύθους για τον θρυλικό ημίθεο και τα λαμπρά του κατορθώματα, από τις αδυσώπητες μάχες του ανδρός με το πεπρωμένο του... Ταινία χολιγουντιανή με διάσταση επική, που εστιάζει τόσο στη θεϊκή όσο και την ανθρώπινη υπόσταση του ήρωά της.
«Λιμουζίνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου
Πρεμιέρα τέλος και για την ελληνική παραγωγή της βδομάδας, την τελευταία, 16η ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου «ΛΙΜΟΥΖΙΝΑ»(2013), μια σουρεαλιστική κωμωδία παρεξηγήσεων που κρύβει στον τίτλο της ένα έξυπνο λογοπαίγνιο. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Δούκισσα Νομικού, Νίκος Κουρής, Παύλος Χαϊκάλης, Δημήτρης Καταλειφός και ο Λευτέρης Βογιατζής στην τελευταία του εμφάνιση...
«Η μάχη του Στάλινγκραντ» του Βλαντιμίρ Πέτροφ
Ιδιαίτερα οι νέοι πρέπει να φροντίσουν πάση θυσία να γνωρίσουν την αληθινή Ιστορία, κι όχι την παραχαραγμένη που ενσυνείδητα προβάλλεται αφειδώς πανταχόθεν. Κομβικό ιστορικό γεγονός η «μεγαλύτερη μάχη στην ιστορία των πολέμων», όπως χαρακτήρισε ο Στάλιν τη μάχη του Στάλινγκραντ. Σπάνια λοιπόν ευκαιρία η προβολή της μεγαλειώδους επικής κινηματογραφικής κατασκευής που πραγματώθηκε -σε δύο μέρη- έξι χρόνια μετά την κοσμοϊστορική μάχη του '43 και σφραγίζεται από αναπαραστατική αυθεντικότητα ως προς την ιστορία εκείνων των ημερών, που 71 χρόνια πριν δύο ολότελα αντίθετοι κόσμοι αναμετρήθηκαν στην «πόλη / κλειδί» για την τελική νίκη που θα όριζε την έκβαση της Ιστορίας.
Το Στάλινγκραντ δεν υπήρξε μια ακόμη μάχη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν υπήρξε καν «κρίσιμη» μάχη. Είναι η μάχη στην οποία όχι μόνο κρίθηκε το αποτέλεσμα στο Ανατολικό Μέτωπο, αλλά η συνολική έκβαση του Πολέμου... Στο πρώτο μέρος της ταινίας του Βλαντιμίρ Πετρόφ, «ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ», ξεδιπλώνεται ο σχεδιασμός της άμυνας του Στάλινγκραντ από τις επιθέσεις της ναζιστικής Βέρμαχτ και η υπέρ βωμών και εστιών καθολική αντίσταση Κόκκινου Στρατού και κατοίκων. Στο δεύτερο μέρος, «Η ΝΙΚΗ», αποτυπώνεται η νικηφόρα αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού με την κωδική ονομασία «Ουρανός»... Από εδώ κι έπειτα τα σοβιετικά στρατεύματα αποκτούν την πρωτοβουλία των στρατιωτικών επιχειρήσεων, την οποία διατηρούν μέχρι τη λήξη του πολέμου. Το Στάλινγκραντ ήταν το σημείο καμπής που άλλαξε τη ροή του πολέμου. Δεν έδωσε φτερά μόνο στις συμμαχικές δυνάμεις, αλλά και στο σύνολο των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που δρούσαν στις κατεχόμενες από τη χιτλερική Γερμανία χώρες.
Παίζουν: Νικολάι Τσερκάσοφ, Αλεξάντρ Αντόνοφ, Μιχαήλ Αστάνγκοφ κ.ά.
«Nymphomaniac» Μέρος 1ο του Λαρς Φον Τρίερ
Από το Δόγμα 95 και μετά, ο Δανός φον Τρίερ με κάθε ταινία του μοιάζει να συνθέτει, με τα όρια που του παρέχει το μέσο, προκλήσεις για το κοινό, την κοινωνική «στενοκεφαλιά», τη θρησκεία κ.λπ. Η «μόλις» τεσσάρων ωρών εκδοχή της τελευταίας του ταινίας -κομμένης και λογοκριμένης με την άδεια του σκηνοθέτη, αλλά χωρίς την ανάμειξή του- βιώνεται σαν ένα ατέλειωτο όργιο ταμπού, μοναξιάς, επιθυμιών και φυσικά σεξ. Κινηματογραφική εμπειρία κάπου εύπεπτη, κάπου δύσπεπτη, κάπου βαθιά ανθρώπινη... με αποτέλεσμα να καθιστά δύσκολη όποια κατηγορηματική και απόλυτη αντίδραση. Μπορεί σε σημεία η ταινία, μορφικά, διανοητικά και συναισθηματικά να γέρνει προς μεγάλη κινηματογραφική τέχνη, ταυτόχρονα όμως δε θα χάσει τίποτα το θεμελιώδες αυτός που δε θα τη δει.
Σημείο εκκίνησης της ιστορίας, που χωρίζεται σε 8 πράξεις, η κακοποιημένη και ξεπαγιασμένη Τζο που ένας συνεσταλμένος, μορφωμένος «Σαμαρείτης» βρίσκει και περιθάλπει προσφέροντάς της τσάι. Αντίθετα απ' όλους τους άνδρες, που η Τζο συνάντησε στη ζωή της, ζητά να ακούσει την ιστορία της. Εκτενής και ζωντανή η αφήγηση με φλας μπακ, δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία... Η Τζο άρχισε από νήπιο να εξερευνά τη σεξουαλικότητά της. Εξακολούθησε με τη φυσική περιέργεια παιδιού στην εφηβεία και δεν άργησε να καταληφθεί από εμμονή για σεξουαλικές ανακαλύψεις. Την είχε κυριεύσει η επιθυμία για σεξ, η νοσηρή περιέργεια κι αποζητούσε όλο και μεγαλύτερες προκλήσεις σε σχηματισμούς με μόνιμα καινούργιους παρτενέρ. Η επιμονή φέρνει κατάχρηση και η κατάχρηση επεκτείνεται σε πολλαπλά επίπεδα... Η γυναίκα αφηγείται, ο άνδρας ακούει, παρατηρεί και σχολιάζει έντονα. Θυμίζει ψυχαναλυτική συνεδρία, με τη γυναίκα να επεξεργάζεται το μίσος προς τον εαυτό της. Ο τολμηρός φον Τρίερ ουδέποτε επέδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μοντέλα ψυχολογικής επεξήγησης. Στη διχοτομική εικόνα εκείνη είναι η σάρκα κι εκείνος το πνεύμα που με αναφορές και παραλληλισμούς από την Τέχνη «διαφοροποιεί» την αφήγηση, μετατοπίζοντάς την από όποια πορνογραφική διάσταση. Γιατί η γύμνια εδώ λειτουργεί σαν «φυσικό» εργαλείο της αφήγησης που εξελίσσεται με απόλυτη ελευθερία και αναφορές σε μεγάλους δασκάλους του κινηματογράφου, ενώ η κάμερα βρίσκεται συχνά κοντά στα πρόσωπα γιατί, στη βάση του σεξ, υπάρχουν οι διαθέσεις και οι θελήσεις δύο ανθρώπων και όχι κενά περιγράμματα φύλων...
Παίζουν: Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Στέλαν Σκαρσγκόρντ, Σία Λα Μπεφ, Ούμα Θέρμαν, κ.ά.
Παραγωγή: Δανία, Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Βρετανία
«Στη χώρα των άλλων» (In Another Country ) του Χονγκ Σανγκ - Σου
Φόρος τιμής στη γαλλική «νουβέλ βαγκ» (νέο κύμα) της δεκαετίας του '60 και το «σινεμά του δημιουργού» αποτίει ο πιο Γάλλος μεταξύ των Νοτιοκορεατών σκηνοθετών Χονγκ Σανγκ - Σου. Στο επίκεντρο μάλιστα της αφήγησης, ο σκηνοθέτης, που σημαία του έχει την αυτοαναφορά, θέτει μια «εικόνα» αυτού του κινηματογράφου, την Ιζαμπέλ Ιπέρ, στον τρισυπόστατο ρόλο μιας Γαλλίδας / ζιζάνιο, ονόματι Άννα. Μια τουριστική παραλία στη Νότια Κορέα συνιστά το χώρο, το πεδίο όπου ξεδιπλώνονται πολλαπλές εκδοχές μιας ιστορίας με δοσμένα συστατικά.
Μια νεαρή και η μητέρα της συζητούν στο μπαλκονάκι παραθαλάσσιου ξενοδοχείου. Ο σκηνοθέτης, χωρίς διακοσμητικές εισαγωγές, βάζει ήδη σ' αυτήν την αρχική σεκάνς το πλαίσιο της όλης αφηγηματικής διαδικασίας. Η νεαρή είναι σπουδάστρια κινηματογράφου και βρίσκεται εκεί σαν συνοδός της μητέρας της και μόνο. Για να μη χάνει το χρόνο της, αποφασίζει να γράψει ένα σενάριο για μια ταινία μικρού μήκους. Όλοι οι σπουδαστές κινηματογράφου διδάσκονται το γαλλικό «νέο κύμα» και η πλειοψηφία τους ερωτεύεται το «σινεμά δημιουργού». Σαν δημιουργός, η κοπέλα, στις ασκήσεις που κάνει στο χαρτί, σκιτσάρει το πρόπλασμα του «κόσμου» για τον οποίο θέλει να μιλήσει με το σινεμά. Στον «κόσμο» αυτό προεξέχει η κωμικοτραγική φιγούρα του Νοτιοκορεάτη αρσενικού που αποκαλύπτεται ξεκάθαρα μέσα από τη συνάντησή του με το «ξένο» και «αλλόφυλο» στοιχείο, την Άννα. Σ' αυτήν την αποκάλυψη επιμένει ο δημιουργός, κάνοντας χρήση τριών διαφορετικών ιστοριών, τριών διαφορετικών εκδοχών του ίδιου προπλάσματος μέσα από συμμετρική, ως προς την αλληλουχία των τριών ιστοριών, αφήγηση, που γεννά πλήθος μικρών διακλαδώσεων στην πορεία. Η αφήγηση υπόκειται στη θεωρία και αισθητική του γαλλικού νέου κύματος, σημειολογική η στερεοτυπική εικόνα αυτού του σινεμά, η Γαλλίδα Άννα, που η μυθοπλασία τοποθετεί με αυθαίρετη διάθεση στο εσωτερικό του περί ου ο λόγος «κόσμου», και της δίνει άλλοτε διαστάσεις προτύπου και άλλοτε διαστάσεις μέτρου της πραγματικότητας.
Ο Χονγκ Σανγκ - Σου διασκεδάζει ν' αλλάζει και να ξανασυνθέτει με επαναλαμβανόμενες κινήσεις κι ελάχιστες μεταβολές την αφήγηση, που στον αργό και χαλαρό ρυθμό της προστίθεται σαν θεμελιώδες συστατικό ο ελάχιστος και υπεραπλουστευτικός λόγος. Ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης είναι ερωτευμένος με τη νουβέλ βαγκ, αμέτρητα είναι τα πλάνα που η Ιζαμπέλ Ιπέρ με την πλάτη στο φακό κοιτάζει τον ορίζοντα με τη στοχαστική διάθεση του αποξενωμένου Δυτικού ανθρώπου που αναζητά τη σωτηρία στην Άπω Ανατολή, πότε σε κάποιο φάρο και συχνότερα στη φιλοσοφία κάποιου μοναχού. Άσκηση στιλ κι ελαφρότητας, που θυμίζει αρκετά Ρομέρ.
Παίζουν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Γιουνγκ Γιούμι, Γιου Γιουσάνγκ κ.ά.
Παραγωγή: Ν. Κορέα
«Εγώ, ο εαυτός μου και η Μαμά» (Les Garcons et Guillaume, a table !) του Γκιγιόμ Γκαγιέν
Μια γαλλοβελγική συμπαραγωγή, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του 42χρονου Γάλλου ηθοποιού - της Κομεντί Φρανσέζ - Γκιγιόμ Γκαγιέν. Αυτοβιογραφική μπουρλέσκ κωμωδία από ένα αρχικά θεατρικό κείμενο που έγραψε κι ερμήνευσε για δύο συναπτά έτη (2008-2010) ο Γκαγιέν, σ' ένα «one - man σόου». Στη θεατρική παράσταση ο συγγραφέας υποδυόταν όλους τους ρόλους. Στην κινηματογραφική μεταφορά ο Γκαγιέν, εκτός από τη σκηνοθεσία, επωμίζεται τους ρόλους του Γκιγιόμ (σ' όλες τις ηλικίες) και της λατρεμένης του μητέρας (με περούκα, γυαλιά και ταγιέρ παντελόνι), ένα εκρηκτικό μείγμα χυδαιότητας και κομψότητας, που τον καταβροχθίζει ανατρέφοντάς τον σαν κορίτσι. Η ταινία αναφέρεται αποκλειστικά στην αλήθεια του δημιουργού της και του αστικού του οικογενειακού περιβάλλοντος! Καταδυόμενος ο Γκιγιόμ στα μύχια του ψυχισμού του, απελευθερώνει μόνο τα γλυκανάλατα στοιχεία, που δεν παρουσιάζουν αυθεντική πρωτοτυπία, καθώς τα έχουμε ξαναδεί εδώ κι εκεί, σε διάφορες εκδοχές. Αυτοανάλυση, κανονισμός λογαριασμών χωρίς κόμπλεξ, εναλλαγή ιδιόμορφου χιούμορ, όχι πάντα ελεγχόμενου, διακριτική γραφή με χάρη, εξυπνάδα και ρυθμό. Ο Γκαγιέν δεν είναι μεγάλος σκηνοθέτης, ούτε και η ταινία του είναι μεγάλη. Πρόκειται απλά για αγχολυτικό, κομψό «φο μπιζού»...
«Ηρακλής: Η αρχή του θρύλου» (The Legend of Hercules) του Ρένι Χάρλιν
Αμερικανική παραγωγή σε σκηνοθεσία Ρένι Χάρλιν, εμπνευσμένη από την εικόνα της αρχαίας Ελλάδας, από τους μύθους για τον θρυλικό ημίθεο και τα λαμπρά του κατορθώματα, από τις αδυσώπητες μάχες του ανδρός με το πεπρωμένο του... Ταινία χολιγουντιανή με διάσταση επική, που εστιάζει τόσο στη θεϊκή όσο και την ανθρώπινη υπόσταση του ήρωά της.
«Λιμουζίνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου
Πρεμιέρα τέλος και για την ελληνική παραγωγή της βδομάδας, την τελευταία, 16η ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου «ΛΙΜΟΥΖΙΝΑ»(2013), μια σουρεαλιστική κωμωδία παρεξηγήσεων που κρύβει στον τίτλο της ένα έξυπνο λογοπαίγνιο. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Δούκισσα Νομικού, Νίκος Κουρής, Παύλος Χαϊκάλης, Δημήτρης Καταλειφός και ο Λευτέρης Βογιατζής στην τελευταία του εμφάνιση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου